Boeddhisme

Overzicht van alle boeddhistische onderwerpen

4 en 11-daagse Vipassana-meditatie retraite op Ekãyano

Boeddhistische pelgrimage door India en Nepal

In 2020 werd het Boeddhisme door ongeveer 500 miljoen mensen wereldwijd beoefend, wat neerkomt op 7% tot 8% van de totale wereldbevolking. Het Boeddhisme is de dominante religie in Bhutan, Myanmar (Burma), Cambodja, Hong-Kong, Japan, Tibet, Laos, Macau, Mongolië, Singapore, Sri-Lanka, Thailand en Vietnam. Op het vasteland van China, Taiwan, Nepal en Zuid-Korea leven grote boeddhistische bevolkingsgroepen. China is het land met de grootste populatie boeddhisten, ongeveer 244 miljoen of 18,2% van de totale bevolking.
lees meer over dit onderwerp op: Alle statistieken van de spreiding van het Boeddhisme wereldwijd

Categorie indeling
Home - Boeddhisme - Boeddhisme per land
Alle Boeddhistische landen
Boeddhisme per land
Introductie en statistieken
Bhutan - Burma - Cambodja - China - Hong-Kong - India - Indonesië
Japan- Korea - Laos - Maleisië - Mongolië - Nepal - Rusland
Singapore - Sri-Lanka - Taiwan - Thailand - Tibet - Vietnam

4 en 11-daagse Vipassana-meditatie retraite op Ekãyano

Boeddhistische pelgrimage door India en Nepal

Mahāyāna ("Grote voertuig") is een term voor een brede groep boeddhistische tradities, teksten , filosofieën en praktijken. Het Mahāyāna-boeddhisme ontwikkelde zich in India (ca. 1e eeuw v.Chr.) en wordt beschouwd als een van de drie belangrijkste bestaande takken van het boeddhisme;

• 5% Overige stromingen
• 6% Vajrayāna/Tibetaans boeddhisme
• 36% Theravada
• 53% Mahāyāna boeddhisme

Het Mahāyāna boeddhisme aanvaardt de belangrijkste geschriften en leringen van het vroege boeddhisme, maar erkent ook verschillende doctrines en teksten die door het Theravada-boeddhisme niet als origineel worden aanvaard. Deze omvatten de Mahāyāna Sūtra's en de nadruk op het bodhisattva-pad en Prajñāpāramitā.

Bodhisattva

Mahāyāna verwijst ook naar het pad van de bodhisattva die ernaar streeft een volledig ontwaakte Boeddha te worden ten behoeve van alle levende wezens, en wordt daarom ook wel het "Bodhisattva-voertuig" (Bodhisattvayāna) genoemd. Het Mahāyāna-boeddhisme beschouwt het doel om een ​​Boeddha te worden via het bodhisattva-pad over het algemeen als voor iedereen beschikbaar en beschouwt de staat van de arhat als onvolledig. Mahāyāna omvat ook tal van boeddha's en bodhisattva's die niet in Theravada voorkomen (zoals Amitābha en Vairocana). De Mahāyāna-boeddhistische filosofie promoot ook unieke theorieën, zoals de Madhyamaka, de theorie van leegte (śūnyatā) en de Vijñānavāda, de doctrine en de leer van de Boeddha-natuur.

Hoewel het aanvankelijk een kleine beweging in India was, groeide Mahāyāna uiteindelijk uit tot een invloedrijke kracht in het Indiase boeddhisme. Grote scholastieke centra die verband houden met Mahāyāna, zoals Nalanda en Vikramashila, bloeiden op tussen de zevende en twaalfde eeuw. In de loop van zijn geschiedenis verspreidde het Mahāyāna-boeddhisme zich door Zuid-Azië, Centraal-Azië, Oost-Azië en Zuidoost-Azië. Het blijft invloedrijk vandaag in China, Mongolië, Hong-Kong, Korea, Japan, Singapore, Vietnam, Nepal, Maleisië, Taiwam en Bhutan.

Het grote voertuig

De term Mahāyāna ("Groot Voertuig") zou oorspronkelijk een ere-synoniem zijn voor Bodhisattvayāna ("Bodhisattva-voertuig"), het voertuig van een bodhisattva die boeddhaschap zoekt ten behoeve van alle levende wezens. De term Mahāyāna (die eerder gewoon was gebruikt als bijnaam voor het boeddhisme zelf) werd daarom al vroeg aangenomen als synoniem voor het pad en de leringen van de bodhisattva's. Omdat het gewoon een eretitel was voor Bodhisattvayāna, werd de aanneming van de term Mahāyānaen de toepassing ervan op Bodhisattvayāna vormde geen belangrijk keerpunt in de ontwikkeling van een Mahāyāna-traditie. In het Chinees wordt Mahāyāna; Dacheng genoemd.

Vroege Mahāyāna

Het vroegste tekstuele bewijs van "Mahāyāna" komt uit sūtra's die hun oorsprong vonden rond het begin van de Christelijk jaartelling. Enkele belangrijke bewijzen voor het vroege Mahāyāna-boeddhisme komen uit de teksten die zijn vertaald door de Indoscythische monnik Lokakṣema in de 2e eeuw na Christus, die vanuit het koninkrijk Gandhāra naar China kwam. Dit zijn enkele van de vroegst bekende Mahāyāna-teksten. Studie van deze teksten toont aan dat ze het kloosterleven sterk promoten, de legitimiteit van arhatschap erkennen, toewijding aan 'hemelse' bodhisattva 's niet aanbevelen en geen enkele poging tonen om een ​​nieuwe sekte of orde op te richten. Een paar van deze teksten leggen vaak de nadruk op ascetischbeoefeningen, wonen in het bos en diepe staten van meditatieve concentratie (samadhi).

In het vroege Mahāyāna was het gebruikelijk dat Mahāyāna- en niet-Mahāyāna monniken naast elkaar in dezelfde kloosters woonden.

Ondanks dat het een minderheid was in India, was de Mahāyāna een intellectueel levendige beweging, die verschillende stromingen ontwikkelde tijdens de "De gouden eeuw van de Indiase boeddhistische filosofie" (eerste millennium n.Chr. tot aan de 7e eeuw). Enkele belangrijke Mahāyāna-tradities zijn Prajñāpāramitā, Mādhyamaka, Yogācāra, Boeddha-natuur (Tathāgatagarbha), en de school van Dignaga en Dharmakirti als de laatste en meest recente. Belangrijke vroege figuren zijn Nagarjuna, Āryadeva, Aśvaghoṣa,Asanga, Vasubandhu en Dignaga. Mahāyāna-boeddhisten schijnen actief te zijn geweest in het Kushan-rijk (30–375 n.Chr.), Een periode waarin boeddhisten grote missionaire en literaire activiteiten uitvoerden.

Groei

De Mahāyāna-beweging bleef vrij klein totdat ze in de vijfde eeuw veel groei doormaakte. Er zijn zeer weinig manuscripten gevonden vóór de vijfde eeuw maar vanaf de vijfde en zesde eeuw ontstonden de Mahāyāna-manuscripten.

Na de vijfde eeuw kregen het Mahāyāna-boeddhisme en zijn instellingen langzaamaan meer invloed. Enkele van de meest invloedrijke instellingen werden enorme kloosteruniversiteitscomplexen zoals Nalanda (opgericht door de 5e-eeuwse CE Gupta - keizer, Kumaragupta I ) en Vikramashila (opgericht onder Dharmapala c. 783 tot 820), die centra waren van verschillende takken van wetenschap, waaronder Mahāyāna-filosofie. Het Nalanda-complex werd uiteindelijk eeuwenlang het grootste en meest invloedrijke boeddhistische centrum in India.

uitbreiding buiten India

Na verloop van tijd bereikten Indiase Mahāyāna-teksten en -filosofie Centraal-Azië en China via handelsroutes zoals de Zijderoute, die zich later over Oost-Azië verspreidden. Na verloop van tijd werd het Centraal-Aziatische boeddhisme sterk beïnvloed door Mahāyāna en het was een belangrijke bron voor het Chinese boeddhisme. Mahāyāna-werken zijn ook gevonden in Gandhāra, wat het belang van deze regio voor de verspreiding van Mahāyāna aangeeft. Centraal-Aziatische Mahāyāna-geleerden waren erg belangrijk in de zijderoute-overdracht van het boeddhisme. Ze omvatten vertalers zoals Lokakṣema (ca. 167-186), Dharmarakṣa (ca. 265-313),Kumārajīva (ca. 401) en Dharmakṣema (385-433). De site van Dunhuang lijkt een bijzonder belangrijke plaats te zijn geweest voor de studie van het Mahāyāna-boeddhisme.

Tegen de vierde eeuw waren Chinese monniken zoals Faxian (ca. 337–422) Ook begonnen naar India te reizen om boeddhistische leringen terug te brengen, vooral Mahāyāna-werken. Deze figuren schreven ook over hun ervaringen in India en hun werk blijft van onschatbare waarde voor het begrijpen van het Indiase boeddhisme. In sommige gevallen werden Indiase Mahāyāna-tradities rechtstreeks getransplanteerd, zoals in het geval van de Oost-Aziatische Madhymaka (door Kumārajīva ) en Oost-Aziatische Yogacara (vooral door Xuanzang). Later leidden nieuwe ontwikkelingen in het Chinese Mahāyāna tot nieuwe Chinese boeddhistische tradities zoals Tiantai, Huayen, Pure Land en Chan Boeddhisme (Zen). Deze tradities zouden zich vervolgens verspreiden naar Korea, Vietnam en Japan.

Vormen van het Mahāyāna-boeddhisme die voornamelijk gebaseerd zijn op de leerstellingen van de Indiase Mahāyāna-soetra's zijn nog steeds populair in het Oost-Aziatische boeddhisme , dat grotendeels wordt gedomineerd door verschillende takken van het Mahāyāna-boeddhisme.

latere ontwikkelingen

Het gebruik van mandala 's was een nieuw kenmerk van het tantrische boeddhisme, dat ook nieuwe goden adopteerde, zoals Chakrasamvara. Beginnend tijdens de Gupta -periode (ca. 3e eeuw-575) begon zich een nieuwe beweging te ontwikkelen die putte uit eerdere Mahāyāna-doctrine en nieuwe pan-Indiase tantrische ideeën. Dit werd bekend onder verschillende namen, zoals Vajrayāna, Mantrayāna en Esoterisch Boeddhisme. Deze nieuwe beweging ging door tot in het Pala-tijdperk (8e eeuw - 12e eeuw), waarin het het Indiase boeddhisme begon te domineren. Mogelijk geleid door groepen zwervende tantrische yogi's genaamd mahasiddha's, ontwikkelde deze beweging nieuwe tantrische spirituele praktijken en promootte ook nieuwe teksten, de boeddhistische tantra's. Filosofisch gezien bleef het Vajrayāna-boeddhistische denken gebaseerd op de Mahāyāna-boeddhistische ideeën van Madhyamaka, Yogacara en Boeddha-natuur. Het tantrische boeddhisme houdt zich over het algemeen bezig met nieuwe vormen van meditatie en rituelen, waarbij vaak gebruik wordt gemaakt van de visualisatie van boeddhistische godheden (waaronder boeddha's, bodhisattva's, dakini 's en woeste godheden) en het gebruik van mantra's. De meeste van deze praktijken zijn esoterisch en vereisen rituele initiatie of introductie door een tantrische meester (vajracarya) of goeroe.

De nieuwe tantrische vorm van het Mahāyāna-boeddhisme werd buitengewoon invloedrijk in India, vooral in Kasjmir en in de landen van het Pala-rijk. Het verspreidde zich uiteindelijk ook naar het noorden naar Centraal-Azië, het Tibetaanse plateau en naar Oost-Azië. Vajrayāna blijft de dominante vorm van het boeddhisme in Tibet, in omliggende regio's als Bhutan en in Mongolië. Esoterische elementen zijn ook een belangrijk onderdeel van het Oost-Aziatische boeddhisme, waar het met verschillende termen naar wordt verwezen.

Wereldbeeld

Over het Mahāyāna-boeddhisme in het algemeen kunnen weinig dingen met zekerheid worden gezegd, behalve dat het boeddhisme dat in China, Indonesië, Vietnam, Korea, Tibet, Mongolië en Japan wordt beoefend, het Mahāyāna-boeddhisme is. Mahāyāna kan worden beschreven als een losjes gebonden verzameling van vele leringen en praktijken (waarvan sommige ogenschijnlijk tegenstrijdig zijn). Mahāyāna vormt een alomvattende en brede reeks tradities die worden gekenmerkt door pluraliteit en de goedkeuring van een groot aantal nieuwe soetra's ideeën en filosofische verhandelingen naast andere boeddhistische teksten.

In grote lijnen accepteren Mahāyāna-boeddhisten de klassieke boeddhistische doctrines die in het vroege boeddhisme worden gevonden zoals de Middenweg, Afhankelijk ontstaan, de 4 edele waarheden, het 8-voudige pad, de 3 grote waarheden, en de bodhipakṣadharma's (hulpmiddelen bij het ontwaken). Het Mahāyāna-boeddhisme accepteert verder enkele van de ideeën die in de boeddhistische Abhidharma worden aangetroffengedachte. Mahāyāna voegt echter ook tal van Mahāyāna-teksten en doctrines toe, die als definitief en in sommige gevallen superieure leringen worden gezien.

De Boeddha's

Boeddha's en bodhisattva 's zijn centrale elementen van Mahāyāna. Mahāyāna heeft een enorm uitgebreide kosmologie en theologie , met verschillende boeddha's en krachtige bodhisattva's die in verschillende werelden en boeddhavelden verblijven. Boeddha's die uniek zijn voor Mahāyāna zijn de Boeddha's Amitābha ("Oneindig Licht"), Akṣobhya ("de onverstoorbare"), Bhaiṣajyaguru ("Medicijngoeroe") en Vairocana ("de Illuminator"). In Mahāyāna wordt een Boeddha gezien als een wezen dat de hoogste vorm van ontwaken heeft bereikt vanwege zijn superieure mededogen en wens om alle wezens te helpen.

Een belangrijk kenmerk van Mahāyāna is de manier waarop het de aard van een Boeddha begrijpt, die verschilt van niet-Mahāyāna-begrippen. Mahāyāna-teksten beelden naast Sakyamuni niet alleen vaak talloze Boeddha's af, maar zien ze ook als transcendentale wezens met grote krachten en enorme levens. De Witte Lotus Soetra beschrijft op beroemde wijze de levensduur van de Boeddha als onmetelijk en stelt dat hij het Boeddhaschap talloze eonen geleden heeft bereikt en de Dharma heeft onderwezen via zijn talrijke avatars gedurende een onvoorstelbare tijdsperiode.

Bovendien zijn Boeddha's actief in de wereld en bedenken ze voortdurend manieren om alle levende wezens te onderwijzen en te helpen. Ze worden gezien als "een spirituele koning, die betrekking heeft op en zorgt voor de wereld", in plaats van simpelweg een leraar die na zijn dood "volledig 'verder is gegaan' dan de wereld en haar zorgen". Het leven en de dood van Boeddha Sakyamuni op aarde worden dan gewoonlijk docetisch opgevat als een "slechts uiterlijk", zijn dood is een show, terwijl hij in werkelijkheid uit mededogen blijft om alle levende wezens te helpen. Evenzo beschrijft Guang Xing de Boeddha in Mahāyāna als een almachtige en almachtige godheid ."begiftigd met talloze bovennatuurlijke eigenschappen en kwaliteiten."

Het idee dat boeddha's toegankelijk blijven, is buitengewoon invloedrijk in Mahāyāna en maakt het ook mogelijk om een ​​wederzijdse relatie met een Boeddha te hebben door middel van gebed, visioenen, toewijding en openbaringen. Door het gebruik van verschillende praktijken kan een Mahāyāna-toegewijde ernaar streven herboren te worden in het zuivere land of boeddhaveld van een Boeddha (buddhakṣetra), waar ze kunnen streven naar Boeddhaschap in de best mogelijke omstandigheden. Afhankelijk van de sekte kan bevrijding in een boeddhaveld worden verkregen door geloof, meditatie of soms zelfs door de naam van Boeddha te herhalen. Op geloof gebaseerde devotionele praktijken gericht op wedergeboorte in zuivere landen zijn gebruikelijk in het Oost-Aziatische Pure Land-boeddhisme.

Het invloedrijke Mahāyāna-concept van de drie lichamen (trikāya) van een Boeddha ontwikkelde zich om de transcendentale aard van de Boeddha te begrijpen. Deze leer stelt dat de "lichamen van magische transformatie" (nirmāṇakāya's) en de "genotslichamen" (saṃbhogakāya) emanaties zijn van het ultieme Boeddha-lichaam, de Dharmakaya, die niets anders is dan de ultieme realiteit zelf, dwz leegte.

De Bodhisattva's

Het Mahāyāna bodhisattva-pad wordt door Mahāyānisten gezien als het superieure spirituele pad, bovenop de paden van degenen die arhatschap of 'eenzame boeddhaschap' zoeken voor hun eigen bestwil. Mahāyāna-boeddhisten zijn over het algemeen van mening dat het nastreven van alleen de persoonlijke bevrijding van lijden, dwz nirvāṇa, een kleiner of inferieur streven is (genaamd "hinayana"), omdat het de wens en vastberadenheid mist om alle andere levende wezens te bevrijden van saṃsāra (de ronde van wedergeboorte door een Arhat te worden.

Deze wens om anderen te helpen wordt bodhicitta genoemd. Iemand die dit pad bewandelt om boeddhaschap te voltooien, wordt een bodhisattva genoemd. Bodhisattva's van hoog niveau worden gezien als buitengewoon machtige bovenaardse wezens die in de hele Mahāyāna-landen objecten van toewijding en gebed zijn. Populaire bodhisattva's die in heel Mahāyāna worden vereerd, zijn Avalokiteshvara, Manjushri, Tara en Maitreya. Bodhisattva's konden het persoonlijke nirvana van de arhats bereiken, maar ze wijzen dit doel af en blijven in saṃsāra om anderen uit mededogen te helpen.

Er zijn twee modellen voor de aard van de bodhisattva's, die te zien zijn in de verschillende Mahāyāna-teksten

• Een daarvan is het idee dat een bodhisattva zijn ontwaken moet uitstellen totdat Boeddhaschap is bereikt. Dit kan eeuwen duren en in de tussentijd zullen ze talloze wezens helpen. Nadat ze het boeddhaschap hebben bereikt, gaan ze over naar nirvāṇa.
• Het tweede model is het idee dat er twee soorten nirvāṇa zijn, de nirvāṇa van een arhat en een superieur type nirvāṇa genaamd apratiṣṭhita (niet-blijvend, niet gevestigd) waarmee een Boeddha voor altijd betrokken kan blijven bij de wereld.

Het Bodhisattva-pad

In de meeste klassieke Mahāyāna-bronnen (evenals in niet-Mahāyāna-bronnen over het onderwerp), wordt gezegd dat het bodhisattva-pad drie of vier asaṃkheyya's ("ontelbare eonen") in beslag neemt, wat een enorm aantal levens van oefening vereist. Bepaalde praktijken worden echter soms beschouwd als kortere wegen naar Boeddhaschap (deze variëren sterk per traditie). Volgens de Bodhipathapradīpa (Een lamp voor het pad naar ontwaken) van de Indiase meester Atiśa, is het centrale bepalende kenmerk van het pad van een bodhisattva het universele streven om een ​​einde te maken aan het lijden voor zichzelf en alle andere wezens, dwz bodhicitta.

Traditioneel wordt aangenomen dat het spirituele pad van de bodhisattva begint met de revolutionaire gebeurtenis die het "ontwaken van de ontwakende geest" (bodhicittotpāda) wordt genoemd, wat de wens is om een ​​Boeddha te worden om alle wezens te helpen. Dit wordt op verschillende manieren bereikt, zoals de meditatie onderwezen door de Indiase meester Shantideva in zijn Bodhicaryavatara genaamd "zelf en anderen gelijk maken en zelf en anderen uitwisselen". Andere Indiase meesters zoals Atisha en Kamalashila onderwijzen ook een meditatie waarin we nadenken over hoe alle wezens onze naaste verwanten of vrienden zijn geweest in vorige levens. Deze contemplatie leidt tot het ontstaan ​​van diepe liefde (maitrī) en mededogen (karuṇā) voor anderen, en zo wordt bodhicitta gegenereerd. Volgens de Indiase filosoof Shantideva, wanneer groot mededogen en bodhicitta in het hart van een persoon opkomen, houden ze op een gewoon persoon te zijn en worden ze een "zoon of dochter van de Boeddha's".

de Bodhisattva buiten het Mahayana boeddhisme

Het idee van de bodhisattva is niet uniek voor het Mahāyāna-boeddhisme en wordt gevonden in Theravada en andere vroege boeddhistische scholen. Deze scholen waren echter van mening dat om een ​​bodhisattva te worden een voorspelling van iemands toekomstige boeddhaschap in aanwezigheid van een levende boeddha vereist was. In Mahāyāna is een bodhisattva van toepassing op elke persoon vanaf het moment dat ze van plan zijn een Boeddha te worden (dwz het ontstaan ​​van bodhicitta) en zonder de vereiste van een levende Boeddha. Sommige Mahāyāna-sūtra's, zoals de Lotus Sutra, promoten het bodhisattva-pad als universeel en open voor iedereen. Andere teksten zijn het daar niet mee eens.

De generatie van bodhicitta kan dan worden gevolgd door het afleggen van de bodhisattva-geloften om 'de hele onmetelijke wereld van wezens naar nirvana te leiden', zoals de Prajñaparamita sutra's stellen. Deze compassievolle toewijding om anderen te helpen is het centrale kenmerk van de Mahāyāna bodhisattva. Deze geloften kunnen gepaard gaan met bepaalde ethische richtlijnen of bodhisattva-voorschriften. Talrijke soetra's stellen ook dat een belangrijk onderdeel van het bodhisattva-pad de beoefening is van een reeks deugden die pāramitā's (transcendente of allerhoogste deugden) worden genoemd. Soms worden er zes geschetst: geven, ethische discipline, geduldig uithoudingsvermogen, ijver, meditatie en transcendente wijsheid. Andere soetra's (zoals de Daśabhūmika) geven een lijst van tien, met de toevoeging van upāya (bekwame middelen), praṇidhāna (gelofte, besluit), Bala (spirituele kracht) en Jñāna (kennis). Prajñā (transcendente kennis of wijsheid) is misschien wel de belangrijkste deugd van de bodhisattva. Dit verwijst naar een begrip van de leegte van alle verschijnselen, voortkomend uit studie, diepe overweging en meditatie.

Bodhisattva-niveaus

Verschillende teksten associëren het begin van de bodhisattva-oefening met wat het "pad van accumulatie" of uitrusting ( saṃbhāra-mārga ) wordt genoemd, het eerste pad van het klassieke schema met vijf paden. De Daśabhūmika Sūtra en andere teksten schetsen ook een reeks bodhisattva-niveaus of spirituele stadia (bhūmis) op het pad naar Boeddhaschap. De verschillende teksten zijn het echter niet eens over het aantal stadia, de Daśabhūmika geeft er bijvoorbeeld tien (en brengt ze allemaal in kaart met de tien paramita's), de Bodhisattvabhūmi geeft zeven en dertien en de Avatamsaka schetst 40 stadia.

Bekwame middelen en het ene voertuig

'Bekwame middelen' is een andere belangrijke deugd en doctrine in het Mahāyāna-boeddhisme. Het idee is het beroemdst uiteengezet in de Witte Lotus Soetra en verwijst naar elke effectieve methode of techniek die bevorderlijk is voor spirituele groei en die wezens naar ontwaken en nirvana leidt. Deze doctrine stelt dat de Boeddha zijn leer aanpast aan degene aan wie hij onderwijst uit mededogen. Hierdoor is het mogelijk dat de Boeddha schijnbaar tegenstrijdige dingen aan verschillende mensen leert. Dit idee wordt ook gebruikt om het uitgebreide tekstcorpus in Mahāyāna uit te leggen.

Een nauw verwante leer is de leer van 'het Ene Voertuig'. Deze leer stelt dat hoewel de Boeddha drie voertuigen zou hebben onderwezen:

• het voertuig van de discipelen
• het voertuig van de eenzame boeddha's
• het bodhisattva-voertuig

die door alle vroege boeddhistische scholen worden aanvaard. Daarom zijn er niet drie voertuigen in ultieme zin, maar één voertuig, het allerhoogste voertuig van de boeddha's, dat op verschillende manieren wordt onderwezen, afhankelijk van de vermogens van individuen. Zelfs die wezens die denken dat ze het pad (dwz de arhats) hebben voltooid, zijn in feite nog niet klaar en zullen uiteindelijk het boeddhaschap bereiken.

Deze doctrine werd niet volledig aanvaard door alle Mahāyāna-tradities. De Yogācāra-school verdedigde op beroemde wijze een alternatieve theorie die stelde dat niet alle wezens boeddha's konden worden. Dit werd een onderwerp van veel discussie in de geschiedenis van het Mahāyāna-boeddhisme.

Prajñāpāramitā (Transcendente Kennis)

Enkele van de belangrijkste Mahāyāna-leringen zijn te vinden in de teksten van Prajñāpāramitā ("Transcendente Kennis" of "Perfectie van Wijsheid"), die enkele van de vroegste Mahāyāna-werken zijn. Prajñāpāramitā is een diepe kennis van de werkelijkheid die boeddha's en bodhisattva's verwerven. Het is een transcendente, niet-conceptuele en non-duale vorm van kennis van de ware aard van de dingen. Deze wijsheid wordt ook geassocieerd met inzicht in de leegte (śūnyatā) van dharma's (verschijnselen) en hun illusoire aard (māyā). Dit komt neer op het idee dat alle verschijnselen (dharma's) hebben zonder uitzondering 'geen essentiële onveranderlijke kern' (dwz ze missen svabhāva , een essentie of inherente aard), en hebben daarom 'geen fundamenteel werkelijk bestaan'. Deze lege verschijnselen worden ook wel conceptuele constructies genoemd.

Hierdoor zijn alle dharma 's (dingen, verschijnselen), zelfs de leer van de Boeddha, de Boeddha zelf, Nirvāṇa en alle levende wezens, als 'illusies' of 'magie' en 'dromen'. Deze leegte of het ontbreken van werkelijk bestaan ​​is zelfs van toepassing op het schijnbaar ontstaan ​​en verdwijnen van verschijnselen. Daarom worden alle verschijnselen in de Prajñāpāramitā-literatuur ook beschreven als niet-ontstaan , ongeboren, "voorbij komen en gaan". De bekendste is de Hart Sutrastelt dat "alle verschijnselen leeg zijn, dat wil zeggen zonder karakteristiek, niet-geproduceerd, onophoudelijk, roestvrij, niet roestvrij, onverminderd, ongevuld." De Prajñāpāramitā-teksten gebruiken ook verschillende metaforen om de aard van dingen te beschrijven, de Diamant Sutra vergelijkt verschijnselen bijvoorbeeld met: "Een vallende ster, een vertroebeling van het zicht, een lamp, een illusie, een dauwdruppel, een luchtbel, een droom, een bliksemflits, een donderwolk."

Prajñāpāramitā wordt ook geassocieerd met niets in de wereld begrijpen, geen standpunt innemen of 'niet opnemen' (aparigṛhīta). De Aṣṭasāhasrikā Prajñāpāramitā Sūtra legt het uit als "niet grijpen naar vorm, niet grijpen naar sensatie, perceptie, wilskracht en cognitie". Dit omvat het niet begrijpen of opnemen van zelfs maar correcte boeddhistische ideeën of mentale tekens (zoals 'niet-zelf', 'leegte', bodhicitta, geloften), aangezien deze dingen uiteindelijk ook allemaal lege concepten zijn.

Madhyamaka (centrisme)

De Mahāyāna filosofische school genaamd Madhyamaka (middentheorie of centrisme, ook bekend als śūnyavāda, 'de leegtetheorie') werd gesticht door de figuur van Nagarjuna uit de tweede eeuw. Deze filosofische traditie richt zich op het weerleggen van alle theorieën die enige vorm van substantie, inherent bestaan ​​of intrinsieke aard veronderstellen.

In zijn geschriften probeert Nagarjuna aan te tonen dat elke theorie van intrinsieke aard wordt tegengesproken door de Boeddha's theorie van afhankelijk ontstaan, aangezien alles wat een onafhankelijk bestaan ​​heeft, niet afhankelijk kan ontstaan. De śūnyavāda- filosofen waren onvermurwbaar dat hun ontkenning van svabhāva geen soort nihilisme is (tegen protesten van het tegendeel door hun tegenstanders).

Met behulp van de theorie van twee waarheden beweert Madhyamaka dat hoewel men kan spreken over dingen die in conventionele, relatieve zin bestaan, ze niet inherent in ultieme zin bestaan. Madhyamaka stelt ook dat leegte zelf ook "leeg" is, het heeft geen absoluut eigen bestaan. Het moet ook niet worden opgevat als een transcendentale absolute werkelijkheid. In plaats daarvan is de leegtetheorie slechts een bruikbaar concept waaraan niet moet worden vastgehouden. In feite, voor Madhyamaka, aangezien alles leeg is van het ware bestaan, zijn alle dingen slechts conceptualisaties, inclusief de theorie van leegte, en alle concepten moeten uiteindelijk worden losgelaten om de aard van de dingen echt te begrijpen.

Vijñānavāda (de bewustzijnsdoctrine)

Vijñānavāda ("de leer van het bewustzijn") is een andere belangrijke doctrine die werd gepromoot door sommige Mahāyāna-soetra's die later de centrale theorie werd van een belangrijke filosofische beweging die ontstond tijdens de Gupta-periode genaamd Yogācāra. De primaire soetra die bij deze denkrichting hoort, is de Saṃdhinirmocana Sūtra, die beweert dat śūnyavāda niet de laatste definitieve leer van de Boeddha is. In plaats daarvan wordt gezegd dat de ultieme waarheid de opvatting is dat alle dingen (dharma's) alleen geest, bewustzijn of percepties zijn en dat ogenschijnlijk "externe" objecten (of "interne" onderwerpen) niet echt bestaan ​​los van de afhankelijk voortgekomen stroom van mentale ervaringen.

Wanneer deze stroom van mentaliteit wordt gezien als leeg van de subject-object dualiteit die we eraan opleggen, bereikt men de non-duale kennis van "Aldus", wat nirvana is. Deze doctrine is ontwikkeld door middel van verschillende theorieën, waarvan de belangrijkste de acht bewustzijnsvormen en de drie naturen zijn . De Saṃdhinirmocana noemt zijn doctrine de ' derde omwenteling van het dharmawiel'. De Pratyutpanna sutra vermeldt deze doctrine ook en stelt: "wat ook tot deze drievoudige wereld behoort, is niets anders dan gedachte. Waarom is dat? Het is omdat hoe ik me de dingen ook voorstel, ze er zo uitzien".

De meest invloedrijke denkers in deze traditie waren de Indiase broers Asanga en Vasubandhu , samen met een obscure figuur genaamd Maitreyanātha. Yogācāra-filosofen ontwikkelden hun eigen interpretatie van de leer van leegte, die Madhyamaka ook bekritiseerde omdat ze in het nihilisme vervalt.

Boeddha-natuur

De leer van de Boeddha-natuur, is belangrijk in alle moderne Mahāyāna-tradities, hoewel het op veel verschillende manieren wordt geïnterpreteerd. In grote lijnen houdt de Boeddha-natuur zich bezig met het verklaren van wat levende wezens in staat stelt om Boeddha's te worden. De vroegste bronnen voor dit idee kunnen de Tathagatagarbha Sūtra en de Mahāyāna Mahāparinirvāṇa Sūtra omvatten. De Mahāyāna Mahāparinirvāṇa verwijst naar "een heilige natuur die de basis vormt voor [wezens] die boeddha's worden", en het beschrijft het ook als het 'Zelf' (atman).

De ideeën die in de Boeddha-natuurliteratuur worden gevonden, zijn een bron van veel discussie en onenigheid onder zowel Mahāyāna-boeddhistische filosofen als moderne academici. Sommige geleerden hebben dit gezien als een invloed van het brahmaanse hindoeïsme, en sommige van deze soetra's geven toe dat het gebruik van de term 'zelf' gedeeltelijk wordt gedaan om niet-boeddhistische asceten voor zich te winnen (met andere woorden, het is een bekwame middelen). Volgens sommige geleerden vertegenwoordigt de Boeddha-natuur die in sommige Mahāyāna-sūtra's wordt besproken, geen substantiële zelf (ātman) die de Boeddha bekritiseerde; het is eerder een positieve uitdrukking van leegte en vertegenwoordigt de mogelijkheid om Boeddhaschap te realiseren door middel van boeddhistische praktijken.

Het Boeddha-natuurgenre van sūtra's kan worden gezien als een poging om boeddhistische leringen te verkondigen met behulp van positieve taal en tegelijkertijd de middenweg te handhaven, om te voorkomen dat mensen zich van het boeddhisme afkeren door een verkeerde indruk van nihilisme. Dit is het standpunt van de Laṅkāvatāra Sūtra, waarin staat dat de Boeddha's de leer van tathāgatagarbha onderwijzen (die klinkt als een atman) om die wezens te helpen die gehecht zijn aan het idee van anatman. De soetra gaat echter verder met te zeggen dat de tathāgatagarbha leeg is en eigenlijk geen substantieel zelf is.

Twijfel en discussie

Indiase Mahāyāna-boeddhisten kregen te maken met verschillende kritieken van niet-mahāyānisten met betrekking tot de authenticiteit van hun leringen. De belangrijkste kritiek waarmee ze te maken kregen, was dat de Mahāyāna-leringen niet door de Boeddha waren onderwezen, maar door latere figuren waren uitgevonden. Talrijke Mahāyāna-teksten bespreken deze kwestie en proberen op verschillende manieren de waarheid en authenticiteit van Mahāyāna te verdedigen.

Een idee dat Mahāyāna-teksten naar voren brachten, is dat Mahāyāna-leringen later werden onderwezen omdat de meeste mensen de Mahāyāna-sūtra's ten tijde van de Boeddha niet konden begrijpen en dat mensen pas in latere tijden bereid waren om de Mahāyāna te horen. Bepaalde traditionele verslagen stellen dat Mahāyāna-soetra's werden verborgen of veilig bewaard door goddelijke wezens zoals Naga 's of bodhisattva's totdat de tijd aanbrak om ze te verspreiden.

Evenzo stellen sommige bronnen ook dat Mahāyāna-leringen door andere boeddha's, bodhisattva's en deva 's aan een select aantal individuen werden geopenbaard (vaak door middel van visioenen of dromen). Sommige geleerden hebben een verband gezien tussen dit idee en Mahāyāna-meditatiepraktijken waarbij de visualisatie van Boeddha's en hun Boeddhalanden betrokken zijn.

De moderne Japanse zenboeddhistische geleerde DT Suzuki voerde op dezelfde manier aan dat hoewel de Mahāyāna-sūtra's misschien niet rechtstreeks door de historische Boeddha zijn onderwezen, de 'geest en centrale ideeën' van Mahāyāna afkomstig zijn van de Boeddha. Volgens Suzuki evolueerde Mahāyāna en paste zich aan de tijd aan door nieuwe leringen en teksten te ontwikkelen, met behoud van de geest van de Boeddha.

Paramitā

De Prajñapāramitā sūtra's en een groot aantal andere Mahāyāna-teksten noemen zes perfecties:

• 1 vrijgevigheid, liefdadigheid, geven
• 2 deugd, discipline, correct gedrag (zie ook: Bodhisattva voorschriften )
• 3 geduld, verdraagzaamheid, verdraagzaamheid, acceptatie, uithoudingsvermogen
• 4 energie, ijver, kracht, inspanning
• 5 eenpuntige concentratie, contemplatie, meditatie
• 6 transcendente wijsheid, spirituele kennis

Deze lijst wordt ook genoemd door de Theravāda-commentator Dhammapala, die het beschrijft als een indeling van dezelfde tien perfecties van het Theravada-boeddhisme. In de Ten Stages Sutra en de Mahāratnakūṭa Sūtra worden nog vier pāramitā's vermeld:

• 7 Upāya pāramitā : bekwame middelen
• 8 Praṇidhāna pāramitā : gelofte, resolutie, aspiratie, vastberadenheid, dit gerelateerd aan de bodhisattva-geloften
• 9 Bala paramitā : spirituele kracht
• 10 In Jñāna paramitā : kennis

Meditatie

Het Mahāyāna-boeddhisme leert een breed scala aan meditatiepraktijken. Deze omvatten meditaties die worden gedeeld met de vroege boeddhistische tradities, waaronder opmerkzaamheid van de ademhaling; aandacht voor de onaantrekkelijkheden van het lichaam liefdevolle vriendelijkheid; de contemplatie van afhankelijk ontstaan; en mindfulness van de Boeddha. In het Chinese boeddhisme staan ​​deze vijf praktijken bekend als de "vijf methoden om de geest tot rust te brengen of tot rust te brengen" en ondersteunen ze de ontwikkeling van de stadia van Jhãna.

De Yogācārabhūmi-Śāstra (samengesteld rond de 4e eeuw), de meest uitgebreide Indiase verhandeling over Mahāyāna-beoefening, bespreekt klassieke boeddhistische talrijke meditatiemethoden en -onderwerpen, waaronder de vier Jhãna's, de verschillende soorten samādhi, de ontwikkeling van inzicht (Vipassana) en rust (śamatha), 4 grondslagen van oplettendheid, 5 hindernissen van meditatie en klassieke boeddhistische meditaties en Mindfulness.

Een zeer populaire Mahāyāna-praktijk uit zeer vroege tijden omvatte de visualisatie van een Boeddha terwijl het beoefenen van mindfulness van een Boeddha samen met hun Pure Land. Deze praktijk kon de mediteerder het gevoel geven dat hij in de aanwezigheid van de Boeddha was en in sommige gevallen werd aangenomen dat het kon leiden tot visioenen van de Boeddha's, waardoor men leringen van hen kon ontvangen. Deze meditatie wordt onderwezen in talloze Mahāyāna-sūtra's, zoals de Pure Land-sutra's, de Akṣobhya-vyūha en de Pratyutpanna Samādhi. De Pratyutpanna stelt dat men door opmerkzaamheid van de Boeddha-meditatie deze Boeddha in een visioen of een droom kan ontmoeten en van hen kan leren.

In het Oost-Aziatische Mahāyāna-boeddhisme ontwikkelde ook tal van unieke meditatiemethoden, waaronder de Chan (Zen) praktijken van huatou, koan-meditatie en stille verlichting. Het Tibetaans boeddhisme omvat ook tal van unieke vormen van contemplatie, zoals Tonglen en lojong.

3 wendingen van Gautama de Boeddha

Binnen de Mahayana gaan ze ervan uit dat Gautama de Boeddha 3 verschillende scholen creerde aan leerlingen die daartoe geschikt waren:

• In de eerste wending onderwees de Boeddha de vier edele waarheden in Sarnath voor degenen in de Theravada. Het wordt beschreven als geweldig en wonderbaarlijk, maar vereist interpretatie en veroorzaakt controverse. De doctrines van de eerste wending worden geïllustreerd in de Dharmacakra Pravartana Sūtra. Deze ommekeer vertegenwoordigt de vroegste fase van de boeddhistische leer en de vroegste periode in de geschiedenis van het boeddhisme.

• In de tweede wending onderwees de Boeddha de Mahāyāna-leringen aan de bodhisattva's, waarbij hij leerde dat alle verschijnselen geen essentie hebben, niet ontstaan, niet vergaan, oorspronkelijk in rust zijn en in wezen ophouden. Deze wending wordt ook beschreven als wonderbaarlijk en wonderbaarlijk, maar vereist interpretatie en veroorzaakt controverse. De leer van de tweede wending is vastgelegd in de Prajñāpāramitā-leringen, die voor het eerst rond 100 vGT op schrift werden gesteld. In Indiase filosofische scholen wordt het geïllustreerd door de Mādhyamaka-school van Nāgārjuna.

• In de derde wending onderwees de Boeddha soortgelijke leringen als in de tweede wending, maar voor iedereen in de drie voertuigen, inclusief alle śravaka's, pratyekabuddha's en bodhisattva's. Deze waren bedoeld als volledig expliciete leringen in hun volledige detail, waarvoor interpretaties niet nodig zouden zijn en er geen controverse zou ontstaan. Deze leringen werden al in de 1e of 2e eeuw n.Chr. Vastgesteld door de Saṃdhinirmocana Sūtra. In de Indiase filosofische scholen wordt de derde wending geïllustreerd door de Yogācāra -school van Asaṅga en Vasubandhu.

Sommige tradities van het Tibetaans boeddhisme beschouwen de leer van het esoterisch boeddhisme en Vajrayāna als de derde omwenteling van het Dharmawiel. Tibetaanse leraren, met name van de Gelugpa- school, beschouwen de tweede wending als de hoogste leer, vanwege hun specifieke interpretatie van de Yogācāra-doctrine. De leringen van de Boeddhanatuur worden normaal gesproken opgenomen in de derde omwenteling van het wiel.

Verdeling per land

Er zijn meerdere landen waar het Mahayana boeddhisme de voornaamste stroming is, en in elk land wordt het weer anders beleidt;

Chinees

Hedendaags Chinees Mahāyāna-boeddhisme (ook bekend als Han -boeddhisme) wordt beoefend door middel van vele verschillende vormen, zoals Chan, Pure land, Tiantai, Huayan en mantrapraktijken. Deze groep is de grootste populatie boeddhisten ter wereld. Er zijn tussen de 228 en 239 miljoen Mahāyāna-boeddhisten in de Volksrepubliek China (exclusief de Tibetaanse en Mongoolse boeddhisten die het Tibetaans boeddhisme beoefenen).

Koreaans

Het Koreaanse boeddhisme bestaat grotendeels uit de Koreaanse Seon - school (dwz Zen), voornamelijk vertegenwoordigd door de Jogye-orde en de Taego-orde. Koreaanse Seon bevat ook wat Pure Land-oefeningen. Het wordt voornamelijk beoefend in Zuid-Korea , met een ruwe bevolking van ongeveer 10,9 miljoen boeddhisten. Er zijn ook enkele kleinere scholen, zoals de Cheontae (dwz Koreaanse Tiantai), en de esoterische Jingak- en Chinŏn-scholen.

Japans

Het Japanse boeddhisme is verdeeld in talloze tradities, waaronder verschillende sekten van het Pure Land-boeddhisme, Tendai, Nichiren-boeddhisme, Shingon en Zen. Er zijn ook verschillende Mahāyāna-georiënteerde Japanse nieuwe religies die in de naoorlogse periode zijn ontstaan . Veel van deze nieuwe religies zijn lekenbewegingen zoals Sōka Gakkai en Agon Shū.

Vietnamees

Het Vietnamese boeddhisme is sterk beïnvloed door de Chinese traditie. Het is een synthese van talrijke praktijken en ideeën. Het Vietnamese Mahāyāna ontleent praktijken aan het Vietnamese Thiền (Chan/Zen), Tịnh độ (Pure Land) en Mật Tông (Mantrayana) en zijn filosofie aan Hoa Nghiêm (Huayan) en Thiên Thai (Tiantai). Nieuwe Mahāyāna-bewegingen hebben zich ook ontwikkeld in de moderne tijd, waarvan misschien wel de meest invloedrijke Thích Nhất Hạnh 's Plum Village Tradition is geweest, die ook put uit het Theravada-boeddhisme.

Hoewel het Vietnamese boeddhisme zwaar leed tijdens de oorlog in Vietnam (1955-1975) en tijdens de daaropvolgende communistische overname van het zuiden, is er een heropleving van de religie sinds de liberaliseringsperiode na 1986. Er zijn ongeveer 43 miljoen Vietnamese Mahāyāna-boeddhisten.

Noordelijk boeddhisme

Indo-Tibetaans boeddhisme, Tibetaans boeddhisme of "Noordelijk" boeddhisme is afgeleid van het Indiase Vajrayana-boeddhisme dat in het middeleeuwse Tibet werd overgenomen. Hoewel het tal van tantrische boeddhistische praktijken bevat die niet in het Oost-Aziatische Mahāyāna voorkomen, beschouwt het noordelijke boeddhisme zichzelf nog steeds als onderdeel van het Mahāyāna-boeddhisme (zij het als een die ook een effectiever en duidelijker voertuig of yana bevat).

Het hedendaagse noordelijke boeddhisme wordt traditioneel voornamelijk beoefend in de Himalaya-regio's en in sommige regio's van Centraal-Azië , waaronder: [212]