Het Boeddhisme in Thailand

Uit dharma-lotus.nl
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

In 2020 werd het Boeddhisme door ongeveer 500 miljoen mensen wereldwijd beoefend, wat neerkomt op 7% tot 8% van de totale wereldbevolking. Het Boeddhisme is de dominante religie in Bhutan, Myanmar (Burma), Cambodja, Hong-Kong, Japan, Tibet, Laos, Macau, Mongolië, Singapore, Sri-Lanka, Thailand en Vietnam. Op het vasteland van China, Taiwan, Nepal en Zuid-Korea leven grote boeddhistische bevolkingsgroepen. China is het land met de grootste populatie boeddhisten, ongeveer 244 miljoen of 18,2% van de totale bevolking.
Pijl.png lees meer over dit onderwerp op: Alle statistieken van de spreiding van het Boeddhisme wereldwijd

Categorie indeling
Home - Boeddhisme - Boeddhisme per land
Alle Boeddhistische landen
Buddhist Expansion.svg
Boeddhisme per land
Introductie en statistieken
Bhutan - Burma - Cambodja - China - Hong-Kong - India - Indonesië
Japan- Korea - Laos - Maleisië - Mongolië - Nepal - Rusland
Singapore - Sri-Lanka - Taiwan - Thailand - Tibet - Vietnam
Dhamma wiel
Wat Phra Kaew in Bangkok
Prang Sam Yot , een Khmer Mahayana-tempel in Lopburi , gebouwd tijdens het bewind van Jayavarman VII (circa 1181-1218)
Novicen

Thailand

Het boeddhisme in Thailand wordt grotendeels beïnvloed door de Theravada school. 94,6 procent van de Thaise bevolking is boeddhist, waarbij het Boeddhisme elementen van volksreligie heeft aangenomen, zoals voorouderverering en de Chinese religie van het grote aandeel van de bevolking met een Chinese afkomst. De boeddhistische tempels (wat) van Thailand hebben hoge, soms gouden chedi's als kenmerk. De boeddhistische architectuur van Thailand is vergelijkbaar met die van andere Zuidoost-Aziatische landen, met name Cambodja en Laos, die een gemeenschappelijk cultureel en historisch erfgoed delen met Thailand.

Tradities van het Thaise boeddhisme

Theravada

Drie belangrijke bronnen hebben de ontwikkeling van het boeddhisme in Thailand beïnvloed. De belangrijkste bron is het Theravada- boeddhisme uit Noord-India en Sri-Lanka, met enkele significante lokale of regionale variaties. Pāli is de traditionele heilige taal in Thailand en de geschriften zijn in het Pāli geschreven. Pāli is ook de "liturgische taal" in de ceremonies, hoewel de meeste Thai deze oude Midden-Indiase taal slechts rudimentair begrijpen. De Pali-canon of de "Tipitaka" is de belangrijkste religieuze tekst van Thailand, maar er zijn ook talrijke samenvattende tekstverzamelingen gemaakt.

Brahmanisme/Hindoeïsme

Een andere bron van Thais boeddhisme is het brahmanisme, dat ook uit India (of Cambodja) komt en vooral tijdens het Sukhothai- tijdperk wijdverspreid was. Het Vedische brahmanisme speelde een belangrijke rol in het vroege Thaise koninkrijk en in Cambodja, droeg bij in de Thai Society voor de stichting van wet en orde en beïnvloedde de ontwikkeling van het boeddhisme in Thailand. Aangenomen wordt dat bepaalde rituelen die door monniken in Thailand worden uitgevoerd, oorspronkelijk Brahmanisch zijn of afgeleid zijn van de Brahmaanse praktijk. Hoewel brahmanisme tijdens de Chakri-dynastie uit de 18e eeuw verdwenen grotendeels uit het Thaise publiek, brahmaanse elementen - vooral in de vorm van Brahma-heiligdommen (bijv. Erawan-heiligdom ) - leefden voort in boeddhistische instellingen en ceremonies.

Sjamanisme

De Sjamanistische volksreligie, die de toorn van talrijke lokale phi-geesten probeert te sussen en hun gunst wil winnen, is de derde bron van Thaise spiritualiteit. Terwijl westerse waarnemers en stedelijk en westers opgeleide Thais vaak een scheidslijn trekken tussen het Thaise boeddhisme en de beoefening van volksreligie, lijkt een dergelijk onderscheid problematisch voor plattelandsgebieden. De spirituele kracht die wordt toegeschreven aan het naleven van de boeddhistische voorschriften en rituelen, wordt daar gebruikt om plaatselijke natuurgeesten te sussen. Talrijke beperkingen waaraan boeddhistische monniken zich op het platteland onderwerpen, komen niet voort uit de orthodoxe Vinaya (d.w.z. de regels van de orde), maar eerder uit taboes de beoefende volksmagie. Astrologie , numerologie en talismannen en geluksbrengers spelen een belangrijke rol bij gebruiken. Een voorbeeld zijn de kleine spookhuisjes (Thai: ศาล พระภูมิ ) die naast een nieuw gebouwd gebouw zijn geplaatst en waarvan de bewoners respect krijgen door voedseloffers.

Mahayana

De voorheen sterke invloed van het Mahayana-boeddhisme op het boeddhisme in Thailand is sterk afgenomen. Desalniettemin tonen afbeeldingen van de Bodhisattva Lokesvara in religieuze kunst en het geloof dat de Thaise koning zelf een Bodhisattva is, de voortdurende invloed van Mahayana-ideeën op de Thaise samenleving. De enige andere bodhisattva-figuur aan wie in Thailand meer belang wordt gehecht, is de "Boeddha van de toekomst" Maitreya. Af en toe bidden de Thai voor hun wedergeboorte tijdens de tijd van Maitreya of wijden ze hun religieuze praktijken aan dit doel. Een recentere invloed van Mahayana op de Thaise samenleving komt van overzeese ChinezenImmigranten uit. Terwijl sommige Chinezen zich 'bekeerden' tot het Theravada-boeddhisme, hielden anderen hun tempels in de stijl van het Oost-Aziatische Mahayana-boeddhisme. De groeiende populariteit van de bodhisattva (godin) Kuan Yin in Thailand (een manifestatie van de Avalokitesvara ) kan worden toegeschreven aan de invloed van Chinese Mahayana-volgelingen in Thailand.

Kloosterwezen in Thailand

Zoals in de meeste Theravada-landen, toont het boeddhisme in Thailand zich voornamelijk in de aanwezigheid van boeddhistische monniken die deelnemen aan ceremonies en verantwoordelijk zijn voor het behoud en de overdracht van de leer van de Boeddha.

Tot aan het einde van de 20e eeuw begonnen de meeste Thaise monniken hun carrière als Dek wat (tempelkind). Traditioneel is een Dek wat niet jonger dan acht en doet hij huishoudelijk werk in de tempel. De belangrijkste motivatie voor de Dek wat praktijk is om een ​​basisopleiding te volgen, vooral in lezen en schrijven en het onthouden van de heilige teksten die bij rituele gelegenheden worden gereciteerd. Vóór de oprichting van openbare middelbare scholen was de dorpstempel het opleidingscentrum voor de meeste Thaise jongens. De tempeldienst als versieringwerd beschouwd als een vereiste voor hoger onderwijs en de enige educatieve mogelijkheid voor de meeste Thaise boeren. Met de oprichting van een openbaar onderwijssysteem in Thailand is het aantal kinderen dat als Dek wat leeft aanzienlijk afgenomen. Desalniettemin zetten talrijke openbare scholen hun werk voort volgens de gebouwen van de plaatselijke dorpstempel.

Na (minstens vier jaar) dienst als Dek wat wordt een kind een novice. De novicen leven zoals de monniken volgens de regels die zijn vastgelegd in de Patimokkha (boeddhistische regels van de orde), maar zijn formeel niet verplicht om de hele regel van de orde te gehoorzamen. Een ander essentieel verschil tussen novicen en monniken is dat novicen doorgaans intensiever contact hebben met hun ouders dan monniken. De novicen nemen niet deel aan het voorlezen van de regel van de orde (zelfs niet tijdens de biecht), die in de Uposatha isDagen (Thai: วัน พระ ) vinden plaats. Ze nemen ook niet officieel deel aan de maaltijden van de monniken in de tempel. Dit gebeurt praktisch alleen door een bepaalde afstand tussen de stoelen; aan de andere kant wordt meer belang gehecht aan de scheiding tussen monniken en leken.

De duur van een noviciaat is doorgaans één tot twee jaar. Op de leeftijd van 20 hebben novicen zich gekwalificeerd voor de grote Upasampadā wat hen een volledige monnik maakt. Een novice wordt officieel gesponsord door zijn ouders bij zijn wijding, maar in het land is het hele dorp betrokken door het verstrekken van de gewaden, de bedelkom en ander gebruiksvoorwerpen van het monniksleven.

Een Tijdelijke wijding is de regel onder Thaise boeddhisten. De meeste jonge mannen worden traditioneel gewijd voor een regenseizoen. Degenen die blijven, blijven dat meestal voor een periode van één tot drie jaar. Gedurende deze tijd neemt de monnik deel aan de religieuze ceremonies in de omliggende dorpen en kan hij verdere lees- en schrijfvaardigheden opdoen (mogelijk inclusief Kham- of Tham-script), de traditionele taal van religieuze teksten). Na deze periode keren de meeste jonge monniken terug naar hun vorige leven, trouwen en stichten een gezin. Een tijd als monnik is een voorwaarde voor tal van managementfuncties binnen de dorpshiërarchie. De meeste dorpsoudsten of leiders waren ooit monniken, evenals de meeste traditionele genezers, dodenbezweerders, astrologen en waarzeggers.

Monniken die niet terugkeren naar het dagelijks leven zijn gespecialiseerd in studie of meditatie. Degenen die gespecialiseerd zijn in studie bezoeken gewoonlijk de regionale opleidingscentra om de Pāli-taal en geschriften te bestuderen en kunnen later verder studeren in de kloosterscholen in Bangkok . Het pad van de wetenschap wordt ook bewandeld door monniken die een carrière in de spirituele hiërarchie ambiëren, aangezien promotie binnen het door de staat geleide systeem afhangt van kwalificatie in Pāli en boeddhistische filosofie.

Monniken die gespecialiseerd zijn in meditatie zoeken contact met een bekende meester van de meditatietraditie, met wie ze een aantal jaren hebben gestudeerd. 'Meditatiemonniken' worden in de Thaise samenleving gewaardeerd als bezitter van hoge deugden en als een bron van bepaalde bovennatuurlijke krachten. Ironisch genoeg moeten met name monniken van de woudtraditie vaak vechten voor tijd en zich terugtrekken voor hun eigen meditatie, gezien de opdringerigheid van enthousiaste aanbidders die zegeningen en aandacht van hen zoeken.

Vrouwen in het Thaise boeddhisme

Anders dan in Burma en Sri-Lanka heeft de Theravadische bhikkhuni-traditie zich nooit gevestigd in Thailand. Als gevolg daarvan verwerpen de Thai het idee van bevelen van vrouwen; in plaats daarvan wordt van hen verwacht dat ze leven en verdiensten verdienen als leken-discipelen in de hoop op reïncarnatie als mannelijke boeddhist in een toekomstig leven. Als gevolg daarvan beperken lekenvrouwen zich tot deelname aan het algemene religieuze leven, hetzij in religieus verdienstelijke collectieve rituelen, hetzij door tempelwerkzaamheden te verrichten. Een kleiner aantal vrouwen kiest ervoor om Mae Chi te worden, niet-gewijde religieuze specialisten die de acht of tien geboden strikt naleven. Over het algemeen vindt Mae Chi niet dezelfde steun als de gewijde monniken. Uw positie in de Thaise samenleving is omstreden.

Recente pogingen om de Sri-Lankaanse bhikkhuni-traditie sterker in het Thaise boeddhisme te introduceren en de positie van vrouwen te verbeteren, stuitten - in tegenstelling tot vergelijkbare veranderingen in het buurland - op felle tegenstand. Vrouwen die op zoek waren naar wijding werden beschuldigd van pogingen om het kloosterleven op ongepaste wijze te imiteren (een misdaad in Thailand); hun activiteit werd veroordeeld door talrijke leden van de spirituele hiërarchie. Het belangrijkste bezwaar tegen de herinvoering van een vrouwenorde is dat de monastieke heerschappij de aanwezigheid vereist van vijf gewijde monniken en nonnen voor elke bhikkhuni-wijding. Zonder zo'n quorum is het onmogelijk om nieuwe bhikkhuni te ordenen.

Een groep vrouwen rond de non Dhammananda Bhikkhuni probeert daarom de wijding als Bhikkhuni in Sri-Lanka te krijgen, wat binnen een paar jaar zou kunnen resulteren in het vereiste quorum van Thaise vrouwen voor wijding in Thailand. Het verbod op bhikkhuni-wijding strekt zich paradoxaal genoeg uit tot vrouwen die de bostraditie in westerse landen zijn binnengetreden. De wijding van vier vrouwen tot bhikkhunis in de herfst van 2009 leidde ertoe dat de monnik Ajahn Brahmavamso, die uit Engeland kwam, werd uitgesloten van de bostraditie voor zichzelf en zijn Australische klooster.

Verspreiding van het boeddhisme in Thailand

De geschiedenis van het boeddhisme in het huidige Thailand is, naast vele andere bronnen, vastgelegd in verschillende kronieken, die Wat-kronieken worden genoemd (Wat-kronieken, ook Boeddha-sasana-kronieken, dus boeddhistische kronieken). De vroegste dateren uit de 15e en 16e eeuw: de kronieken van Mulasasana , Camadevivamsa en Jinakalamali.

Historici en archeologen geven verschillende data voor de introductie van het boeddhisme in wat nu Thailand is. Sommigen schrijven het toe aan de oude Indiase heerser Ashoka , die in de 3e eeuw voor Christus leefde en boeddhistische missionarissen stuurde. Veel vroege afbeeldingen van de Boeddha zijn gevonden in de provincies Kanchanaburi en Nakhon Pathom.

Handelaren uit India kwamen waarschijnlijk over zee naar Zuid-Thailand en vestigden zich daar of trokken verder naar Cambodja en Annam , in wat nu Vietnam is . Op basis van archeologische vondsten en historische inscripties kunnen vier stadia van de introductie van het boeddhisme in Thailand worden geïdentificeerd:

  • Vroeg Theravada-boeddhisme ( Hinayana- richting of zuidelijk boeddhisme) in de 3e eeuw voor Christus
  • Mahayana-boeddhisme (noordelijke sekte) in de 7e eeuw
  • Theravada-boeddhisme van het Bagan- rijk (ook Pukam) in de 11e eeuw
  • Lanka (Lankavamsa of Lankavong), Theravada-boeddhisme in de 13e eeuw

Het Lankavong Theravada-boeddhisme vormt de basis voor de huidige staatsgodsdienst in Thailand. De monniken die tot de Lankavong-tak behoorden, vestigden zich aanvankelijk voornamelijk in boskloosters en gebruikten de Pali als de taal van religieuze ceremonies, waardoor ze zich onderscheidden van de monniken van Sukhothai die het Sanskriet gebruikten. Later, onder koning Ramkhamhaeng (in de 13e en 14e eeuw) werd een zekere eenheid van de twee scholen bereikt en werd de sangha onder koninklijke bescherming geplaatst. Er waren echter nog steeds twee tendensen onder de monniken:

  • Araññavasi, gericht op meditatie in de traditie van de bosmonniken
  • Gamavasi die voornamelijk in de nederzettingen woonde en de geschriften bestudeerde.

Onder koning Ramkhamhaeng werd de functie van patriarch geïntroduceerd, die fungeert als het spirituele hoofd van de Theravada-boeddhisten. De kleinzoon van Ramkhamhaeng, koning Li Thai , vestigde de traditie om zich in de 14e eeuw een tijdje terug te trekken in een boeddhistisch klooster. De koningen van Ayutthaya en Bangkok volgden ; Zo werd koning Boromatrailokanat (regeerde van 1448 tot 1488) gedurende acht maanden tot monnik gewijd in het Chulamani- klooster in Phitsanulok. Volgens Siamese kronieken werden op hetzelfde moment nog eens 2.388 mannen gewijd.

Het boeddhisme heeft sindsdien zijn belang voor de Thaise samenleving behouden. De Ceylonese koning Kirtisiri (1747 tot 1781) stuurde een delegatie naar Siam om boeddhistische monniken in Ceylon te herordenen . Koning Boromakot stemde toe en stuurde een groep monniken onder leiding van Phra Upali Mahathera en Phra Ariyamuni Thera samen met een koninklijke gezant naar Ceylon.

De koningen van de Chakri-dynastie probeerden ook Theravada-boeddhisme als staatsgodsdienst uit de 18e eeuw te hebben en promootten onderwijs en aanbidding door de publicatie van geschriften en de oprichting van Wats onder koninklijk beschermheerschap. Koning Rama IV Mongkut (r. 1851 tot 1868) was zelf 27 jaar monnik voordat hij de troon van Siam besteeg. Onder koning Rama V. Chulalongkorn (omstreeks 1868 tot 1910) werd speciale nadruk gelegd op de opleiding van monniken. Gedurende deze tijd werden de twee boeddhistische universiteiten van het land, Mahachulalongkornrajavidyalaya University en Mahamakut University, opgericht.

Thaise bostraditie

De Thaise Bostraditie is een boeddhistische monastische traditie in Thailand. De Thaise Bostraditie legt een grote nadruk op het correct navolgen van de boeddhistische monastieke discipline (de Vinaya), en op meditatie en persoonlijke ontwikkeling volgens de leer van de Boeddha.

ontstaan

Er vond geen formele oprichting van de Thaise Bostraditie plaats; ze groeide op rond de boeddhistische monnik Ajahn Mun en zijn leerlingen. Ajahn Mun leefde vanaf het begin van de vorige eeuw in de bossen en wouden van Thailand, en richtte zijn leven compleet op de leer van de Boeddha. Hij leidde het leven van een rondreizende monnik zoals dit in de Pali-canon beschreven wordt; hij verbleef in onherbergzame plaatsen en was tevreden met weinig. Voor zijn eten was hij afhankelijk van spontane giften van voedsel gegeven door lokale dorpelingen, die soms niet wisten dat hij een monnik was en om eten bedelde. Zijn kleding maakte hij zelf, waarbij hij stukken stof gebruikte die hij vond, afgedankt aan de kant van de weg, in een dorp of stad.

Deze levenswijze werd door zijn discipelen overgenomen, totdat dit door de toenemende kaalkap van de bossen en de toenemende onveiligheid door communistische opstandelingen onmogelijk werd en een meer permanente verblijfsplaats, zoals een formeel opgericht klooster, noodzakelijk werd. Dit vond geleidelijk aan plaats in de periode van 1950 tot 1970.

organisatie

De Thaise Bostraditie is een min of meer losse groepering, waarvan de meest gerespecteerde en beroemdste leraren de kern vormen. Zij groeide relatief snel vanaf het jaar 1940, toen Ajahn Mun zijn leven meer intens begon te wijden aan het onderwijzen en begeleiden van zijn leerlingen. Na het overlijden van Ajahn Mun waren er verschillende van zijn leerlingen die de rol van centraal figuur binnen de Thaise Bostraditie innamen. Er waren meerdere leraren die tegelijkertijd als 'zeer voornaam' beschouwd werden, al waren sommigen natuurlijk meer voornaam dan anderen en vaak was er wel een van hen die als 'het meest voornaam' beschouwd werd. Dit was echter altijd afhankelijk van zijn kunde in het onderwijzen en van zijn spirituele staat van geest, en niet van een formele status of functie die aan hem toegekend werd. De voornaamste monniken binnen de Thaise Bostraditie zijn wars van formele status en zien dit veelal als nietszeggend over de persoon zelf, al handelen ze wel vaak volgens de veronderstelde conventies.

leer

De leraren geven vaak uitleg en formele toespraken en geven persoonlijke begeleiding aan hun studenten. De leraar is aldus voor zijn leerlingen een centraal figuur in hun ontwikkeling, zoals dat in de Vinaya vastgelegd is. De kloosters hebben vaak een kleine bibliotheek waar de leer van verschillende leraren bestudeerd kan worden, voornamelijk in de Thaise Bostraditie maar ook daarbuiten.

De Thaise Bostraditie is in haar leer opmerkelijk gevarieerd en divers. Verschillende monniken benadrukken verschillende aspecten van de leer, en de leer van verschillende monniken spreekt aan tot verschillende personen. De leraren in de Thaise Bostraditie baseren hun leer op de Pali Canon, de training die ze van hun eigen leraar ontvangen hebben en op hun eigen praktische ervaringen. Soms komen hun eigen inzichten niet voor honderd procent overeen met het orthodoxe Theravada standpunt.

De Thaise Bostraditie legt grote nadruk op meditatie, en neigt ernaar de formele studie van de geschriften van de Pali Canon minder belangrijk te vinden, al hebben sommige van de voorname monniken hier wél een goede basis in en wordt de formele studie van de geschriften door sommige monniken wel als belangrijk gezien. Over het algemeen neemt de leer van de eigen leraar de belangrijkste plaats in in het leven van de student. Hij woont immers in het klooster van zijn leraar en is afhankelijk van zijn leer.

De correcte persoonlijke ervaring van de leer is in de Thaise Bostraditie belangrijker dan orthodoxe correctheid, en de correcte praktijk en de feitelijke resultaten hebben in de Thaise Bostraditie voorrang over de theorie en het (filosofisch) commentaar. Sommige zeer orthodoxe Theravada boeddhisten die zich voornamelijk richten op de studie van de geschriften van het Pali Canon (en het commentaar daarop) kunnen hierdoor soms weinig respect opbrengen voor sommige leraren in de Thaise Bostraditie.

Met betrekking tot die aspecten van de leer waar sommige monniken een ander inzicht in hebben is er echter vaak geen unaniem standpunt in de Thaise Bostraditie; er zijn monniken die er anders over denken. Over het algemeen conformeert de leer met het traditioneel Theravada van de Pali Canon, en is het moeilijk om die aspecten waar sommige monniken een ander inzicht in hebben precies te analyseren, daar het om aspecten van de hogere spirituele realisaties gaat die zelf gerealiseerd moeten worden.

verspreiding

De Thaise Bostraditie kent haar oorsprong in de Isaan, de minst comfortabele regio van Thailand, waar het leven traditioneler en moeilijker was dan in de rest van Thailand, en het landschap veelal plat en monotoon is, met een paar heuvelachtig gebieden. Vanuit de Isaan verspreidde ze zich over de rest van Thailand.

De Thaise Bostraditie is aanwezig in zowel de Dhammayoettika Nikaya als de Maha Nikaya, de twee monastische ordes van het Theravada boeddhisme in Thailand. Ajahn Mun was lid van de Dhammayoettika Nikaya, en in het begin bestond de Thaise Bostraditie slechts uit monniken van de Dhammayoettika Nikaya. Later echter (Vanaf 1940) kwamen ook monniken van de Maha Nikaya studeren bij Ajahn Mun, en deze monniken stichtten later hun eigen kloosters, zodat de Thaise Bostraditie nu niet meer tot slechts één orde behoort.

In de Dhammayuttika Nikaya zijn er ongeveer 5000 bosmonniken, en in de Maha Nikaya ongeveer 4000. De grootste en meest voorname groep in de Dhammayuttika Nikaya is tegenwoordig de groep rondom Ajahn Maha Boowa en zijn meest voorname leerlingen. In de Dhammayuttika Nikaya is het echter moeilijk om één lijn te trekken tussen de verschillende groepen omdat de meeste monniken zichzelf als student van meerdere leraren beschouwen. Ajahn Plien is een andere hoog-gerespecteerde monnik van de Dhammayuttika Nikaya in Thailand.

In de Maha Nikaya is er duidelijker onderscheid tussen de verschillende groepen. De grootste groep is de traditie van Ajahn Chah, die meer dan 3000 monniken telt. De andere betrekkelijk grote groep (500 monniken) in de Maha Nikaya is die van Ajahn Sanong.

De Thaise Bostraditie is tegenwoordig ook buiten Thailand aanwezig. De meeste kloosters van de Thaise Bostraditie buiten Thailand herbergen echter voornamelijk Thaise monniken die veelal alleen de lokale taal kunnen spreken. Alleen de Traditie van Ajahn Chah beschikt over kloosters waar voornamelijk westerse monniken wonen en waar dus niet slechts de Thaise 'expatriats' onderwezen worden.